Καθώς η μέρα έπεφτε, ρίχνοντας στο δάσος μια χρυσή λάμψη, η Σαμάνθα σκέφτηκε για λίγο. Οι σκέψεις της δικής της οικογένειας και τα μέτρα που θα έκανε για την ασφάλειά τους αντικατόπτριζαν το μητρικό ένστικτο που έβλεπε τώρα στην αρκούδα, συνδέοντας τους, πέρα από τα είδη, με έναν κοινό δεσμό προστασίας.
Η έννοια της μητρικής αγάπης, άγριας και απεριόριστης, είχε βαθιά απήχηση στη Σαμάνθα καθώς σκεφτόταν τις πράξεις της αρκούδας. Αυτή ήταν μια δύναμη της φύσης, που ξεπερνούσε τα είδη, ένας αρχέγονος δεσμός που συνέδεε κάθε ζωντανό πλάσμα. Η αποφασιστικότητα της αρκούδας, η προστατευτική της στάση, μιλούσαν για τη μητρική αγάπη, μια αγάπη τόσο βαθιά που μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της άγριας και της ανθρώπινης καρδιάς.