Καθώς σταθεροποιούσε τα νεύρα της, η ησυχία του δάσους διακόπηκε από υπόκωφες φωνές. Η συζήτηση, που έφερε έναν δυσοίωνο τόνο, υποδήλωνε την παρουσία δύο ή τριών ατόμων κοντά, ενώ η συζήτησή τους αναμειγνυόταν με τους ήχους της ερημιάς.
Τα ψιθυριστά λόγια, που μόλις και μετά βίας ακούγονταν μέσα από το λεπτό ύφασμα της σκηνής, προκάλεσαν ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη της Σαμάνθα. Η συνειδητοποίηση ότι εκείνη ήταν το αντικείμενο της συζήτησής τους, ότι οι πράξεις της δεν είχαν περάσει απαρατήρητες, επιτάχυνε τους παλμούς της. Μιλούσαν γι’ αυτήν, μια έντονη υπενθύμιση ότι το ταξίδι της μέσα στο δάσος παρακολουθούνταν στενά από αόρατα μάτια.