Περνώντας μέσα από την πυκνή βλάστηση με ένα μείγμα βιασύνης και προσοχής, η Σαμάνθα παραλίγο να συγκρουστεί με την αρκούδα. Το ζώο στεκόταν πανύψηλο μπροστά της, με το βλέμμα του έντονο και εστιασμένο. Υπήρχε μια σαφής αίσθηση επείγοντος στη στάση του, μια ανυπομονησία που έμοιαζε να ακτινοβολεί από την ίδια του την ύπαρξη, προτρέποντάς την να καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης χωρίς να χρειάζεται λόγια.
Η παρουσία της αρκούδας, οι δύσκολες αναπνοές της και η μετατόπιση του ογκώδους σκελετού της, μετέδιδαν μια επείγουσα ανάγκη που ξεπερνούσε τα εμπόδια της γλώσσας. Το τρομερό μέγεθός της, αν και εκφοβιστικό, υπογραμμίζονταν από μια αίσθηση κοινού σκοπού, μια σιωπηλή έκκληση για βιασύνη που η Σαμάνθα ένιωθε βαθιά στα κόκαλά της.