Συγκεντρώνοντας το θάρρος της, η Σαμάνθα πλησίασε το παγιδευμένο αρκουδάκι, έχοντας επίγνωση του άγρυπνου βλέμματος της ενήλικης αρκούδας που παρακολουθούσε κάθε της κίνηση. Ο αέρας ήταν πυκνός από ένταση, μια σιωπηλή αντιπαράθεση μεταξύ ανθρώπου και θηρίου, που ο ένας μετρούσε τις προθέσεις του άλλου. Η προσέγγιση της Σαμάνθα ήταν αργή και σκόπιμη, ο σεβασμός της για τα προστατευτικά ένστικτα της αρκούδας καθοδηγούσε τις ενέργειές της.
Έχοντας επίγνωση της ευαίσθητης ισορροπίας που έπρεπε να διατηρήσει, η Σαμάνθα προσέγγισε το έργο της με ένα μείγμα αποφασιστικότητας και ευγένειας. Κάθε λέξη που ψιθύριζε ήταν ένα βάλσαμο, κάθε κίνηση υπολογισμένη ώστε να μην προκαλέσει περαιτέρω αγωνία. Το έργο που είχε αναλάβει ήταν γεμάτο κινδύνους, όχι μόνο από τις φυσικές περιπλοκές της παγίδας αλλά και από την πιθανή αντίδραση της ίδιας της αρκούδας.