Καθώς η Σαμάνθα βγήκε από τον πυκνό θόλο του δάσους, το φως του ήλιου χτύπησε το πρόσωπό της με μια ένταση που ένιωθε λίγο πιο έντονη από ό,τι είχε συνηθίσει, ρίχνοντας μια χρυσή λάμψη που έμοιαζε να αναδεικνύει κάθε φύλλο και χορταράκι γύρω της. Ο αέρας, επίσης, έφερε μια φρεσκάδα, μια δροσιά που γέμιζε τα πνευμόνια της και έμοιαζε να την καθαρίζει με κάθε ανάσα. Επιστρέφοντας στη φασαρία της ζωής της, βρέθηκε να κατακλύζεται από ένα κύμα συναισθημάτων, ένα μείγμα ανακούφισης, νοσταλγίας και μιας οδυνηρής νοσταλγίας για την απλότητα και την ηρεμία που άφηνε πίσω της.
Αναλογιζόμενη το ταξίδι της, η Σαμάνθα αναγνώρισε ότι ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή περιπέτεια- ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και μεταμόρφωσης. Ο δεσμός που είχε δημιουργήσει με την άγρια φύση, με τους φύλακες και τις προκλήσεις της, την είχε αναδιαμορφώσει, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή της και μια βαθιά σύνδεση με τον φυσικό κόσμο.