Μια πιο προσεκτική ματιά στη σκηνή αποκάλυψε τα σημάδια μιας γρήγορης αναχώρησης: η είσοδος ήταν στραβή, το ύφασμα ελαφρώς σκισμένο και τα φερμουάρ σε λάθος ευθυγράμμιση. Αυτές οι λεπτομέρειες παρέπεμπαν σε μια ιστορία επείγουσας ανάγκης και ίσως φόβου, πυροδοτώντας τη φαντασία και την ανησυχία της Σαμάνθα.
Μέσα στη σκηνή, ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα που σκορπίστηκαν βιαστικά, η Σαμάνθα ανακάλυψε ένα μικρό μενταγιόν που περιείχε μια οικογενειακή φωτογραφία, μια οδυνηρή υπενθύμιση των ζωών που ήταν συνυφασμένες με αυτό το μέρος. Δίπλα της, μια φωτογραφική μηχανή με μια κάρτα μνήμης μισογεμάτη από στιγμές που είχαν αποτυπωθεί και παγιωθεί στο χρόνο προσέφερε μια σιωπηλή αφήγηση, ένα παράθυρο στις εμπειρίες εκείνων που κάποτε αποκαλούσαν αυτό το προσωρινό καταφύγιο σπίτι. Αυτά τα αντικείμενα, φαινομενικά καθημερινά, έκρυβαν ιστορίες που περίμεναν να αποκαλυφθούν, παρασύροντας τη Σαμάνθα περισσότερο στο μυστήριο που έκρυβε το δάσος.