Η προσέγγιση της αρκούδας ήταν προσεκτική και σκόπιμη, σχεδόν με σεβασμό. Αφού κατέβηκε απαλά στο δάπεδο του δάσους, πλησίασε τη Σαμάνθα και, με μια εκπληκτική χειρονομία, έβαλε το ένα από τα τεράστια πόδια της στο πόδι της. Ήταν σαν η αρκούδα να προσπαθούσε να της μεταφέρει κάτι, ένα σιωπηλό μήνυμα που ξεπερνούσε τα όρια μεταξύ των ειδών.
Στεκόμενη παγωμένη, η ανάσα της Σαμάνθα κόπηκε στο λαιμό της καθώς συνειδητοποίησε την πραγματικότητα της κατάστασής της: αυτή η συνάντηση θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε επίσκεψη στο νοσοκομείο, σε θύμα επίθεσης αρκούδας. Αλλά τότε, σε μια στιγμή που έμοιαζε με την ηρεμία πριν από την καταιγίδα, ο φόβος της διαλύθηκε, αντικαταστάθηκε από μια ανεξήγητη αίσθηση καθήκοντος. Ήταν σαν η ισχυρή παρουσία και το διεισδυτικό βλέμμα της αρκούδας να της μετέδιδαν σιωπηλά την αγωνία της, καλλιεργώντας μια σύνδεση που ξεπέρασε τον αρχικό της τρόμο.