Εκείνη τη στιγμή, η Σαμάνθα επέτρεψε στον εαυτό της να είναι πλήρως παρούσα στη σιωπή του δάσους, με το απαλό θρόισμα των φύλλων να είναι ο μόνος ήχος. Η σημασία της συνάντησης με την αρκούδα και του μυστηριώδους καταυλισμού βάραινε βαριά πάνω της, πλαισιωμένη από τη φυσική ομορφιά και την ανεξιχνίαστη σιωπή που τους τύλιγε και τους δύο.