Η ησυχία του δάσους διακόπηκε ξαφνικά από μια μακρινή κραυγή, αμυδρή αλλά αλάνθαστη στο φόντο των φυσικών ήχων. Για τη Σαμάνθα ήταν ένα κάλεσμα για δράση, ένα σήμα που την ώθησε να προχωρήσει μπροστά, καθοδηγούμενη από αποφασιστικότητα και συμπόνια.
Κάθε ήχος στο δάσος, κάθε μακρινό κλαψούρισμα και θρόισμα των φύλλων, έμοιαζε να αντηχεί στη Σαμάνθα, τραβώντας τις χορδές της καρδιάς της. Αυτή η συμφωνία της άγριας φύσης, διανθισμένη με υπονοούμενα αγωνίας, της εμφύσησε μια νέα αίσθηση σκοπού. Ο επείγων χαρακτήρας της κατάστασης γινόταν όλο και πιο σαφής με κάθε βήμα, οδηγώντας την μπροστά με μια αποφασιστικότητα που δεν ήξερε ότι διέθετε.