Παραμερίζοντας την απελπισία, η Σαμάνθα επικεντρώθηκε εκ νέου στο έργο της. Οι μακρινές κραυγές, τώρα ένας φάρος ελπίδας και επείγουσας ανάγκης, οδήγησαν εκείνη και την αρκούδα προς τα εμπρός. Μαζί, εισέβαλαν βαθύτερα στο δάσος, ενωμένοι σε έναν κοινό σκοπό που ξεπερνούσε τα όρια μεταξύ ανθρώπου και ζώου.
Κάθε αποδεικτικό στοιχείο, από τα σπασμένα κλαδιά μέχρι τα φρέσκα αποτυπώματα από μπότες και πατούσες στο χώμα, λειτουργούσε ως φάρος ελπίδας. Με κάθε στοιχείο που αποκαλύπτονταν, ο δεσμός μεταξύ της Σαμάνθα και της αρκούδας βάθαινε, ένα σιωπηλό σύμφωνο αμοιβαίας αποφασιστικότητας και κοινού στόχου που τους τραβούσε μπροστά, βήμα προς βήμα.