Φτάνοντας και πάλι στον καταυλισμό, η Σαμάνθα βούτηξε στη σκηνή με μια αίσθηση απελπισμένης αποφασιστικότητας. Κοσκίνισε μέσα στο χάος των χαρτών, των ρούχων και των διαφόρων ειδών εξοπλισμού που ήταν διάσπαρτα, αναζητώντας το εργαλείο που θα μπορούσε να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.
Το ξαφνικό κρύο του μετάλλου στα ακροδάχτυλά της έφερε μια στιγμιαία ανακούφιση, καθώς η Σαμάνθα έπιασε τον κόφτη καλωδίων. Αλλά αυτή η σύντομη ανάπαυλα διακόπηκε από το θρόισμα των φύλλων έξω από τη σκηνή, μια έντονη υπενθύμιση ότι το δάσος, με όλη την ομορφιά του, έκρυβε κινδύνους και αβεβαιότητες που ήταν πολύ πραγματικές.