Καθώς το απόγευμα άρχισε να φθίνει, η Σαμάνθα συνειδητοποίησε έντονα την ώρα. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως ένα ταξίδι ρουτίνας στη βιβλιοθήκη είχε μετατραπεί σε μια περιπέτεια ζωής. Παρά τη γοητεία που της ασκούσαν τα γεγονότα που εκτυλίσσονταν, δεν μπορούσε να αποβάλει τη συνειδητοποίηση ότι έπρεπε να βρει το δρόμο της επιστροφής πριν το σκοτάδι τυλίξει το δάσος, μετατρέποντάς το σε έναν τόπο άγνωστων κινδύνων.
“Τι είναι αυτό που ψάχνεις;” Ρώτησε η Σαμάνθα, με τη φωνή της να ξεπερνά ελάχιστα τον ψίθυρο, καθώς σάρωσε το περιβάλλον τους, ελπίζοντας να ρίξει μια ματιά σε ό,τι ήταν αυτό που είχε οδηγήσει την αρκούδα να ενεργήσει τόσο αχαρακτήριστα. Τα μάτια της πετούσαν από δέντρο σε θάμνο, αναζητώντας οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να αποκαλύψει τον λόγο του ταξιδιού τους. Το δάσος, πυκνό και ζωντανό από τους ήχους της φύσης, δεν πρόσφερε καμία απάντηση, παρά μόνο βάθαινε το μυστήριο που τους τύλιγε.