Η ομορφιά του δάσους έμοιαζε με απατηλή μάσκα, που έκρυβε την απειλή που κρυβόταν κάτω από την επιφάνεια. Τα ένστικτα της Έιβερι της φώναζαν να γυρίσει πίσω, να υποχωρήσει στην ασφάλεια που γνώριζε. Αλλά τα διαπεραστικά μάτια του ελαφιού την κρατούσαν αιχμάλωτη, με την αφύσικη έντασή τους να μην μπορεί να αγνοηθεί.
Αυτή η σιωπηλή, χωρίς λόγια ανταλλαγή την κρατούσε καθηλωμένη στο σημείο, ένα μείγμα ενσυναίσθησης και περιέργειας την ωθούσε να ξεπεράσει τους φόβους της. Καθώς η Έιβερι πλησίαζε τη σκηνή, παρατήρησε σημάδια βιαστικής εξόδου: η είσοδος ήταν στραβή, το ύφασμα σκισμένο και τα φερμουάρ εκτός θέσης.