Ο Έιβερι ένιωσε ένα μείγμα αηδίας και αποφασιστικότητας. Σφίγγοντας το ημερολόγιο, ήξερε ότι έπρεπε να δράσει για να σταματήσει αυτή την αποτρόπαια πράξη. Η Έιβερι ξεφύλλισε το ημερολόγιο με επείγοντα ρυθμό, με τα μάτια της να πετάγονται πάνω από χάρτες και μουτζούρες για να βρει οποιαδήποτε ένδειξη για το πού ήταν οι παγίδες ή το τελευταίο γνωστό σημείο της άλκης.
Κατάλαβε επιτέλους τις παράξενες ενέργειες της άλκης, όλο αυτό το διάστημα την οδηγούσε σε ένα άγνωστο μονοπάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι η άλκη δεν ήταν απλώς χαμένη – ήταν ένα πλάσμα που προστάτευε τους δικούς της. Αυτό έκανε την Έιβερι να ξανασκεφτεί το ενδεχόμενο να χάσει άλλο χρόνο.