Η συνειδητοποίηση χτύπησε την Έιβερι σαν παλιρροϊκό κύμα – είχε σωθεί. Ο τάρανδος την είχε προστατεύσει και τώρα, περισσότερο από ποτέ, ένιωσε μια άγρια αποφασιστικότητα να ανεβαίνει μέσα της. Ήξερε ότι έπρεπε να σώσει το παγιδευμένο πλάσμα, όχι μόνο για την άλκη, αλλά και για τον εαυτό της, για να αποδείξει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μπορούσε να είναι δυνατή.
Ο δεσμός ανάμεσά τους ήταν κάτι περισσότερο από επιβίωση- ήταν το να στηρίζει ο ένας τον άλλον σε περίεργες δύσκολες στιγμές. Καθώς η Έιβερι εξέταζε την παγίδα, συνειδητοποίησε την πολυπλοκότητά της. Δεν ήταν απλώς ένα απλό δίχτυ, αλλά μια προσεκτικά κατασκευασμένη παγίδα που είχε σκοπό να αιχμαλωτίσει αυτά τα μεγαλοπρεπή πλάσματα.