Καθώς η Έιβερι παρακολουθούσε την επανασύνδεση των ελάφιων, ένιωσε μια βαθιά χαρά και ανακούφιση. Ο τάρανδος της έδωσε ένα απαλό σπρώξιμο, μια χειρονομία γεμάτη ευγνωμοσύνη και σύνδεση. Αυτή η απλή στιγμή ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό άγγιγμα- ήταν ένα ειλικρινές ευχαριστώ που η Έιβερι θα κρατούσε για πάντα.
Καθώς η Έιβερι ακολουθούσε την άλκη προς τα πίσω, το πυκνό δάσος άρχισε να αραιώνει, αποκαλύπτοντας φευγαλέες αναλαμπές του κόσμου που γνώριζε. Οι οικείες εικόνες και οι ήχοι επέστρεφαν σταδιακά, σαν το ίδιο το δάσος να την οδηγούσε πίσω.