Προς έκπληξή της, η άλκη δεν έδρασε επιθετικά. Αντιθέτως, κούνησε το κεφάλι του και κούνησε τα κέρατά του, σχεδόν σαν να της έκανε νόημα να ακολουθήσει το παράδειγμά του. Το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στο δικό της, σαν να προσπαθούσε να επικοινωνήσει κάτι σημαντικό και ειλικρινές.
Η άλκη κινήθηκε αργά και προσεκτικά, κατεβαίνοντας στο δάσος με εκπληκτική χάρη για το μέγεθός της. Χιλιοστό προς χιλιοστό, πλησίαζε την Έιβερι, δείχνοντας μια απροσδόκητη ευγένεια. Όταν τελικά την έφτασε, ακούμπησε απαλά τις άκρες του κέρατός του στο έδαφος.