Το έντονο βλέμμα και οι σπασμωδικές κινήσεις της άλκης έμοιαζαν να επικοινωνούν την αγωνία της, δημιουργώντας μια σύνδεση που αψήφησε τον αρχικό της τρόμο. Δεν μπόρεσε παρά να πετάξει την προσοχή στον άνεμο, καθώς οι ιστορίες για τον κίνδυνο και οι αυστηρές προειδοποιήσεις να κρατήσει απόσταση έμοιαζαν να θολώνουν στο μυαλό της.
Η ευγενική συμπεριφορά της άλκης ερχόταν σε αντίθεση με τις ιστορίες για την αγριότητά τους. Καθώς η άλκη άρχισε να υποχωρεί, η Έιβερι ψιθύρισε με δυσπιστία: “Δεν είσαι τόσο επικίνδυνη όσο λένε, έτσι δεν είναι;” Κάθε βήμα που έκανε ακολουθούσε μια παύση και μια ματιά προς τα πίσω, σαν πρόσκληση.