Η άλκη περπάτησε μερικά βήματα, μετά σταμάτησε και γύρισε το κεφάλι της για να την κοιτάξει ξανά. Φαινόταν σχεδόν σκόπιμο, σαν να την προσκαλούσε να την ακολουθήσει. Σε κάθε παύση, περίμενε υπομονετικά, με το βλέμμα της σταθερό και αναμενόμενο, σαν να είχε κάποιον άδηλο σκοπό ή μονοπάτι στο μυαλό του που ήλπιζε να μοιραστεί.
Ο ρυθμός των κινήσεών της -προχωρώντας προς τα εμπρός και μετά σταματώντας για να κοιτάξει πίσω- έμοιαζε με μια σιωπηλή πρόσκληση. Κάθε φορά που η άλκη σταματούσε, το βλέμμα της έμοιαζε να απλώνει το χέρι της, υφαίνοντας ένα ανείπωτο νήμα σύνδεσης ανάμεσά τους, φέρνοντας την Έιβερι πιο κοντά με κάθε λεπτή παύση.