Σφίγγοντας το ραβδί, τέντωσε τα αυτιά του, σαρώνοντας το σκοτεινό δάσος. Ό,τι κι αν ήταν εκεί έξω, έπρεπε να το βρει πριν τον βρει αυτό. Κινήθηκε προσεκτικά, παραμερίζοντας τα πυκνά φυλλώματα, με την αναπνοή του αργή και ελεγχόμενη. Οι σκιές τρεμόπαιζαν, μετακινούμενες με τον άνεμο. Για μια στιγμή, τίποτα. Μετά, ένας ήχος. Όχι βήματα. Ένα απαλό γουργουρητό. Αφύσικος. Ανασταλτικός.
Η λαβή του έσφιξε καθώς ακολουθούσε τον ανησυχητικό θόρυβο, κάθε βήμα του έτριζε στο υγρό χώμα. Ο αέρας ένιωθε πιο βαρύς, οι θάμνοι γίνονταν πιο πυκνοί, καταπίνοντας τα τελευταία ίχνη φωτός. Οι σκιές στριφογύριζαν ανάμεσα στα δέντρα καθώς σάρωσε το περιβάλλον του, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Κάτι ήταν εκεί έξω, αλλά δεν μπορούσε να δει τίποτα.