Ο Ντάνιελ έσκυψε, με την καρδιά του να σφίγγεται από το θέαμα. Το κουτάβι μόλις που αντέδρασε στην παρουσία του. Το τρίχωμά του ήταν υγρό, το σώμα του έτρεμε σαν φύλλο. Άπλωσε το χέρι του προσεκτικά, τα δάχτυλά του ακούμπησαν το μικροσκοπικό του σώμα. Μια πυρετώδης ζέστη ακτινοβολούσε από το δέρμα του. Ο Ντάνιελ συνοφρυώθηκε, με το μυαλό του να τρέχει. Τι δουλειά είχε ένα κουτάβι εδώ έξω, μόνο του στη μέση του δάσους Δεν υπήρχαν κοντινές καμπίνες, ούτε σημάδια κατασκήνωσης. Είχε ξαναδεί αδέσποτα σκυλιά, αλλά αυτό το κουτάβι ήταν διαφορετικό. Τα χαρακτηριστικά του ήταν ασυνήθιστα λεπτά.
Το τρίχωμά του πιο πυκνό και μεταξένιο από τις περισσότερες ράτσες που αναγνώριζε, σχεδόν σαν να μην προοριζόταν για την άγρια φύση. Και μετά ήταν τα μάτια του – μια χλωμή, σχεδόν αφύσικη απόχρωση του μπλε, θολά από την εξάντληση. Κάτι σ’ αυτό έμοιαζε παράξενο. Ένα κλαψούρισμα ξέφυγε ξανά από τα χείλη του. Το κουτάβι ήταν σε άθλια κατάσταση και χρειαζόταν άμεση βοήθεια.