“Γεια σου, μικρούλη”, μουρμούρισε ο Ντάνιελ, χαϊδεύοντας την εύθραυστη πλάτη του κουταβιού. Τα μάτια του άνοιξαν, θαμπά και αφηρημένα. Ένα αδύναμο χτύπημα της ουράς του έκανε το λαιμό του Ντάνιελ να σφίξει. Έβγαλε το μπουκάλι του με το νερό και έριξε μερικές σταγόνες στο στόμα του. Το κουτάβι μόλις και μετά βίας την έγλειψε πριν μείνει πάλι ακίνητο.
Ο Ντάνιελ σάρωσε την περιοχή, με το στομάχι του να σφίγγεται. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος μητέρας ή ιδιοκτήτη. Αυτό το κουτάβι δεν είχε περιπλανηθεί εδώ – φαινόταν να το είχαν αφήσει. Εξέπνευσε απότομα, με το θυμό να φουσκώνει κάτω από το δέρμα του. Ποιος θα εγκατέλειπε ένα αβοήθητο ζώο εδώ έξω, όπου δεν θα επιβίωνε Δεν έβγαζε νόημα.