Η Ντανιέλα είχε βγει για πεζοπορία εκείνη την Κυριακή, αναζητώντας καταφύγιο από τη δίνη της ζωής της. Οι προθεσμίες της δουλειάς, το συνεχές βουητό των ευθυνών – όλα την βάραιναν. Η φύση ήταν πάντα το φάρμακο της Σούζι, η καλύτερη φίλη της, μια μανιώδης πεζοπόρος, και σήμερα, η Ντανιέλα σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει και εκείνη.
Το πυκνό δάσος, με την ήσυχη γοητεία του, υποσχόταν ένα είδος γαλήνης που χρειαζόταν απεγνωσμένα. Το μονοπάτι απλωνόταν μπροστά τους, με το φως του ήλιου να φιλτράρεται μέσα από το θόλο των δέντρων. Η Σούζι προπορευόταν, με τα γεμάτα αυτοπεποίθηση βήματά της να έρχονται σε έντονη αντίθεση με τα προσεκτικά βήματα της Ντανιέλα.