Κατάλαβε επιτέλους τις παράξενες ενέργειες του λύκου, όλο αυτό το διάστημα την οδηγούσε σε ένα άγνωστο μονοπάτι για να αναζητήσει βοήθεια. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι ο λύκος δεν ήταν χαμένος – ήταν ένα πλάσμα που προστάτευε τους δικούς του. Αυτό έκανε τη Ντανιέλα να ξανασκεφτεί το ενδεχόμενο να χάσει άλλο χρόνο.
Μαζί, συνέχισαν, με την κοινή τους αποστολή να γεφυρώνει το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Κάθε στοιχείο -σπασμένα κλαδιά, φρέσκα αποτυπώματα- αναζωπύρωνε την ελπίδα τους. Ο βηματισμός της Ντανιέλα και του λύκου γινόταν όλο και πιο βιαστικός, καθώς κάθε βήμα τους οδηγούσε ο κοινός τους στόχος.