Η συνειδητοποίηση χτύπησε τη Ντανιέλα σαν παλιρροϊκό κύμα – είχε σωθεί. Ο λύκος την είχε προστατέψει και τώρα, περισσότερο από ποτέ, ένιωσε μια άγρια αποφασιστικότητα να ανεβαίνει μέσα της. Ήξερε ότι έπρεπε να σώσει το παγιδευμένο πλάσμα, όχι μόνο για τον λύκο, αλλά και για τον εαυτό της, για να αποδείξει ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μπορούσε να είναι δυνατή.
Συγκεντρώνοντας το κουράγιο της, η Ντανιέλα πλησίασε αργά το παγιδευμένο ζώο με τον κόφτη στο χέρι, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά κάτω από το έντονο βλέμμα του ενήλικου λύκου. Ο αέρας γύρω τους ήταν πυκνός από ένταση, μια σιωπηλή αντιπαράθεση καθώς άνθρωπος και θηρίο αξιολογούσαν προσεκτικά ο ένας τις προθέσεις του άλλου, και οι δύο επιφυλακτικοί αλλά και καθοδηγούμενοι από το ένστικτο.