Η Ντανιέλα κινήθηκε με σκόπιμη προσοχή, κάθε της βήμα ήταν μια προσεκτική ισορροπία ανάμεσα στο σεβασμό των προστατευτικών ενστίκτων του λύκου και στη δική της αποφασιστικότητα να βοηθήσει το ζώο. Δούλευε απαλά, με τα χέρια της σταθερά καθώς άρχισε να κόβει το δίχτυ, νιώθοντας έναν ήσυχο δεσμό να σχηματίζεται ανάμεσα σε εκείνη και το αιχμάλωτο ζώο.
Παρά τα δικά της νεύρα, οι ήρεμες ενέργειες της Ντανιέλα είχαν καταπραϋντική επίδραση. Τα φοβισμένα γρυλίσματα του λευκού λύκου μετατράπηκαν σταδιακά σε περίεργα μυρίσματα, σαν να αισθανόταν την πρόθεσή της να βοηθήσει. Όταν το δίχτυ τελικά έπεσε, το ζώο δεν έχασε χρόνο, πήδηξε από το έδαφος και όρμησε προς το ομόλογό του.