Καθώς όμως πλησίαζε, η ακτίνα του φακού έπιασε κάτι που μόλις και μετά βίας ξεπρόβαλλε μέσα από τα χιόνια – ένα μικρό, στρογγυλεμένο σχήμα, τόσο τέλεια εναρμονισμένο με το λευκό τοπίο που θα μπορούσε να το είχε παραβλέψει εντελώς.
Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε. Ό,τι κι αν ήταν, δεν κινούνταν. Δίστασε, διχασμένος ανάμεσα στο να πλησιάσει και στο ενδεχόμενο να βρεθεί κατευθείαν σε κίνδυνο. Έσκυψε λίγα μέτρα πιο πέρα και άρπαξε ένα λεπτό κλαδί που βρισκόταν μισοθαμμένο στο χιόνι. Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, άπλωσε το ξύλο και έδωσε στο σχήμα ένα απαλό σπρώξιμο. Καμία αντίδραση.