Το ξανακόντραρε, λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά, αλλά και πάλι δεν συνέβη τίποτα. Τα δάχτυλά του έσφιξαν γύρω από το σφυρί καθώς έκανε ένα προσεκτικό βήμα μπροστά. Καταπίνοντας με δυσκολία, άπλωσε το χέρι του και βούρτσισε το χιόνι που περίσσευε, αποκαλύπτοντας το τρίχωμα – καφέ και γκρίζο, συσσωρευμένο σε μικρές παγωμένες τούφες.
Ένα κουνέλι. Η θέα του έβγαλε τον αέρα από το στήθος του με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Ήταν τόσο ακίνητο που σχεδόν νόμιζε ότι είχε ήδη εξαφανιστεί, αλλά μετά -με το ζόρι- το είδε, το πιο αμυδρό ανέβασμα και κατέβασμα του μικροσκοπικού σώματός του. Ανέπνεε. Αλλά μόλις και μετά βίας.