Μια εξαντλημένη φωνή απάντησε και ο Allan εξήγησε με κομμένη την ανάσα για το κουνέλι. Αν και εμφανώς ζαλισμένος, ο Δρ Έντουαρντς επέμενε ο Άλαν να φέρει το πλάσμα μέσα, αν ήταν δυνατόν. Ακόμη και καθώς η καταιγίδα επιδεινωνόταν, κάθε λεπτό είχε σημασία. Κλείνοντας το τηλέφωνο, ο Allan κοίταξε την αδύναμη μορφή του κουνελιού, ζυγίζοντας το ρίσκο με την αναγκαιότητα.
Δίστασε, υπενθυμίζοντας πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η οδήγηση σε χιονοθύελλα. Το να γλιστρήσει στον πάγο ή να γλιστρήσει εκτός δρόμου αποτελούσε πραγματική απειλή, ειδικά για έναν ηλικιωμένο άνδρα που ζούσε μόνος του. Ωστόσο, η συνείδησή του δεν του επέτρεπε να παρακολουθεί το κουνέλι να υποβαθμίζεται. Πήρε την απόφαση και άρπαξε τα κλειδιά.