“Κύριε Ρότζερς”, άρχισε, με φωνή που έτρεμε, “νομίζω ότι υπάρχει κάτι δίπλα στον φράχτη σας. Είναι εκεί όλη μέρα και δεν φαίνεται καλό” Αν και ήταν κουρασμένος και φοβόταν την καταιγίδα, ο Άλαν την ευχαρίστησε γρήγορα καθώς ετοιμαζόταν να βγει έξω για να επιθεωρήσει την ανωμαλία.
Ο Άλαν Ρότζερς ζούσε στο ίδιο σπίτι για σχεδόν σαράντα χρόνια, αρκετό καιρό για να γνωρίζει κάθε τρίξιμο στα ξύλινα πατώματα και κάθε ρεύμα που γλιστρούσε μέσα από τα γερασμένα τζάμια των παραθύρων. Οι χειμώνες στο Μπέρκσαϊρ ήταν πάντα σκληροί, αλλά τώρα που ζούσε μόνος του τους ένιωθε ακόμα πιο κρύους.