Ακολούθησε σιωπή, εκτός από το βουητό της μηχανής και το ξέφρενο χτύπημα της καρδιάς του. Τα χέρια του έτρεμαν πάνω στο τιμόνι, καθώς εκπνέει τρεμάμενα, συνειδητοποιώντας πόσο κοντά είχε φτάσει στην καταστροφή. Ο στύλος του οδοφωτισμού βρισκόταν μόλις δύο μέτρα από τον μπροστινό προφυλακτήρα του – αν δεν είχε χτυπήσει πρώτα στο χιονισμένο ρείθρο, θα είχε πέσει με τα μούτρα πάνω του.
Η αναπνοή του ήρθε με ασθμαίνουσες αναπνοές καθώς γύρισε για να ελέγξει το κουνέλι. Το δέμα είχε μετακινηθεί ελαφρά, αλλά παρέμενε στο κάθισμα, ανενόχλητο. Δεν είχε αντιδράσει καθόλου στην παρ’ ολίγον σύγκρουση, το μικροσκοπικό του σώμα εξακολουθούσε να είναι κλειδωμένο σε εκείνη την τρομακτική ακινησία.