Η Έλεν είχε φύγει εδώ και δέκα χρόνια, και παρόλο που είχε προσαρμοστεί στη μοναξιά, νύχτες σαν κι αυτές -όταν ο άνεμος ούρλιαζε και το σπίτι έμοιαζε πολύ ήσυχο- έκαναν τη μοναξιά να εγκατασταθεί λίγο πιο βαθιά στα κόκαλά του.
Οι μέρες του ακολουθούσαν έναν προβλέψιμο ρυθμό, φτιαγμένο περισσότερο από συνήθεια παρά από ανάγκη. Τα πρωινά τα περνούσε διαβάζοντας εφημερίδα στο τραπέζι της κουζίνας, τα απογεύματα ασχολούνταν με μικροδουλειές του σπιτιού ή φρόντιζε την ταΐστρα των πουλιών στην πίσω αυλή.