Ο Δρ Έντουαρντς έστησε ένα αυτοσχέδιο κλουβί σε ένα θερμαινόμενο πλαϊνό δωμάτιο, τοποθετώντας προσεκτικά το κουνέλι μέσα. Η καταιγίδα εξακολουθούσε να μαίνεται έξω, μια υπενθύμιση του πόσο γρήγορα τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν θανάσιμα. Ο Άλαν στάθηκε πίσω, παρακολουθώντας το μικρό πλάσμα να κουλουριάζεται στις μαλακές πετσέτες, με την αναπνοή του πιο σταθερή από πριν.
“Πρέπει να ξεκουραστείς”, είπε ο Δρ Έντουαρντς, οδηγώντας τον Άλαν προς μια καρέκλα. “Θα το προσέχω εγώ.” Ο Άλαν έγνεψε μουδιασμένα και βυθίστηκε στο κάθισμα. Το μυαλό του αναπαρήγαγε κάθε στιγμή -την Μάντελιν στο κατώφλι του, το παγωμένο δέμα στο χιόνι, το παρ’ ολίγον ατύχημα, την ανήμπορη κλινική. Και όμως, παρ’ όλα αυτά, το κουνέλι είχε επιβιώσει.