Η πρώτη του σκέψη ήταν πρόβλημα – ένα ατύχημα στο δρόμο, ίσως, ή μια διακοπή ρεύματος που επηρέαζε τη γειτονιά. Τσαλαβουτούσε προς την πόρτα, με τις αρθρώσεις του σκληρές από το κρύο. Μέσα από το ματάκι, εντόπισε μια μικρή φιγούρα τυλιγμένη σε ένα χοντρό παλτό, με το καπέλο χαμηλά τραβηγμένο στα αυτιά. Ένα παιδί. Η κόρη του γείτονά του.
Τράβηξε την πόρτα, αντιστεκόμενος στην έντονη ριπή του ανέμου που έτρεξε μέσα. Το κορίτσι -η Μάντελιν, θυμήθηκε- στεκόταν στη βεράντα του, με ροζ μάγουλα από το κρύο, με την ανάσα της να μπερδεύεται στον αέρα. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, και η φωνή της μιλούσε επειγόντως. “Κύριε Ρότζερς”, είπε, μόλις και μετά βίας δυνατότερα από τον άνεμο. “Υπάρχει κάτι στο χιόνι. Κινείται”