Ο Άλαν συνοφρυώθηκε, ρίχνοντας μια ματιά δίπλα της προς την αυλή. Η λάμψη της λάμπας του δρόμου έφτανε μόλις και μετά βίας πέρα από τον φράχτη του, αλλά στο αμυδρό φως μπορούσε μόλις και μετά βίας να διακρίνει ένα μικρό, ακαθόριστο σχήμα μισοθαμμένο στο χιόνι κοντά στους θάμνους.
Ένα ζώο, ίσως. Ή κάτι άλλο. Το στομάχι του σφίχτηκε από ανησυχία. “Είσαι σίγουρος ότι είναι ακόμα εκεί;” ρώτησε. Η Μάντελιν έγνεψε. Αφού την ευχαρίστησε και την έστειλε πίσω στο σπίτι, ο Άλαν άρπαξε το παλτό του και κοίταξε μέσα από το παγωμένο παράθυρο, προσπαθώντας να διακρίνει το σχήμα που είχε δει η Μάντελιν.