Ο Τζέρεμι κινήθηκε αργά στην κρεβατοκάμαρά του, ανακάτευε τα μαξιλάρια του και απολάμβανε τη σπάνια πολυτέλεια του να πέφτει νωρίς το βράδυ στο κρεβάτι. Με μια χιονοθύελλα να πλησιάζει γρήγορα, ο γέρος ήταν ικανοποιημένος που μπορούσε να κουρνιάσει και να κοιμηθεί μέσα σε όλα αυτά, ασφαλής και ζεστός.
Μόλις ετοιμαζόταν να βολευτεί στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι του, έριξε μια τελευταία ματιά έξω από το παράθυρό του και παρατήρησε κάτι να κρύβεται στους θάμνους. Το πέρασε για σκίουρο ή τρωκτικό που έβρισκε καταφύγιο από το κρύο και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι, όταν χτύπησε το κουδούνι της πόρτας, ξαφνιάζοντάς τον.
Ανοίγοντας την πόρτα, βρήκε τη νεαρή γειτόνισσά του, με το πρόσωπό της χλωμό και ανήσυχο. “Κύριε Ρότζερς, υπάρχει ένα ζώο στην αυλή σας. Πρέπει να έχει παγώσει”, είπε η γλυκιά κοπέλα, με τη φωνή της να διακατέχεται από επείγουσα ανάγκη. Ο Τζέρεμι την ευχαρίστησε και πήγε να ελέγξει το ζώο. Όμως καθώς πλησίαζε, τα βήματά του έπαψαν να είναι σταθερά και το πρόσωπό του χλώμιασε- κάτι παγωμένο κρυβόταν κάτω από την κοιλιά του πλάσματος.