Αλλά οι αχνές, κοπιαστικές κινήσεις του ελαφιού ήταν αδύνατο να αγνοηθούν. Το μικρό, αβοήθητο πλάσμα υπέκυπτε στο κρύο και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε διστάζοντας μπορούσε να σφραγίσει τη μοίρα του. Ο Allan στάθηκε, διχασμένος ανάμεσα στην αυτοσυντήρηση και μια συντριπτική αίσθηση καθήκοντος να κάνει κάτι -οτιδήποτε- για να βοηθήσει.
Με μια βαθιά ανάσα, έκανε ένα βήμα πίσω προς το σπίτι, ζυγίζοντας τις επιλογές του. Θα χρειαζόταν ένα εργαλείο για να σώσει το ελάφι από τον φράχτη. Τα μεγάλα, τρομαγμένα μάτια του ελαφιού έμειναν καρφωμένα πάνω του, μια σιωπηλή έκκληση που δεν μπορούσε να αποτινάξει καθώς γύρισε προς το υπόστεγο.