Ο Τζέρεμι κινήθηκε αργά στην κρεβατοκάμαρά του, ανακάτευε τα μαξιλάρια του και απολάμβανε τη σπάνια πολυτέλεια του να πέφτει νωρίς το βράδυ στο κρεβάτι. Με μια χιονοθύελλα να πλησιάζει γρήγορα, ο γέρος ήταν ικανοποιημένος που μπορούσε να κουρνιάσει και να κοιμηθεί μέσα σε όλα αυτά, ασφαλής και ζεστός.
Μόλις ετοιμαζόταν να βολευτεί στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι του, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας, ξαφνιάζοντάς τον. “Ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα;” γκρίνιαξε, κατεβαίνοντας τις σκάλες. Ανοίγοντας την πόρτα, βρήκε τη νεαρή γειτόνισσά του, με το πρόσωπό της χλωμό και ανήσυχο.
“Κύριε Ρότζερς, υπάρχει ένας σκύλος στην αυλή σας. Πρέπει να κάνει παγωνιά”, είπε η γλυκιά κοπέλα, με τη φωνή της να διακατέχεται από επείγουσα ανάγκη. Ο Τζέρεμι την ευχαρίστησε και πήγε να ελέγξει τον σκύλο. Όμως καθώς πλησίαζε, τα βήματά του έπαψαν να είναι σταθερά και το πρόσωπό του χλώμιασε- υπήρχε κάτι παγωμένο κρυμμένο κάτω από την κοιλιά του σκύλου.