Αργά, προσεκτικά, πλησίασε προς τα εμπρός, οδηγούμενο από την πείνα. Άρπαξε το πρώτο λουκάνικο, μασούσε με ανυπομονησία και μετά σταμάτησε, εκτιμώντας την κατάσταση. Λίγο-λίγο, ο σκύλος ακολούθησε τα ίχνη, με τις κινήσεις του προσεκτικές και σκόπιμες.
Ο Τζέρεμι παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, νιώθοντας ένα μείγμα ανακούφισης και έντασης καθώς ο σκύλος έτρωγε κάθε κομμάτι λουκάνικο. Το ζώο φαινόταν να γίνεται πιο τολμηρό με κάθε μπουκιά, καθώς το δέλεαρ της τροφής υπερνικούσε την αρχική του επιφυλακτικότητα.