Ο Τζέρεμι ονόμασε τον σκύλο Πρόσκοπο, ως φόρο τιμής στο άγρυπνο πνεύμα του και στο θάρρος που είχε επιδείξει. Ο Σκάουτ εγκαταστάθηκε στο σπίτι του Τζέρεμι σαν να ανήκε πάντα εκεί, και η παρουσία του γέμισε το άδειο σπίτι με ζεστασιά και συντροφικότητα.
Ο Τζέρεμι και ο Σκάουτ έγιναν γρήγορα αχώριστοι. Ο Τζέρεμι ένιωσε μια αίσθηση ανανέωσης, ένα νέο κεφάλαιο που ξετυλίγεται. Η καταιγίδα που κάποτε φαινόταν τόσο τρομακτική, στο τέλος του είχε φέρει το μεγαλύτερο δώρο – έναν πιστό φίλο και έναν σύντροφο γι’ αυτόν.