“Έχω ξαναδεί χοντρό πάγο, αλλά με τόσα χρόνια, τι είναι αυτό;” αναρωτήθηκε μέσα του καθώς πλησίαζε το τεράστιο κομμάτι πάγου μπροστά του. “Τι είσαι εσύ;” Μουρμούρισε ο Χένρι, με τη φωνή του να ακούγεται μετά βίας πάνω από το απαλό σφύριγμα του ανέμου μέσα στα δέντρα.
Δεν ήταν άνθρωπος που τρομάζει εύκολα, αλλά αυτό δεν έμοιαζε με τίποτα που είχε συναντήσει ποτέ στα εξήντα χρόνια της ζωής του. Το λογικό μέρος του μυαλού του τον παρότρυνε να αφήσει το πράγμα εκεί που ήταν και να επιστρέψει στο κόψιμο καυσόξυλων. Ωστόσο, η περιέργεια, αυτή η πεισματική ανθρώπινη παρόρμηση, τον κράτησε στη θέση του.