Ήταν ένας γιγάντιος καρχαρίας και κολυμπούσε με έναν περίεργο και ακανόνιστο τρόπο. Καθώς το έβλεπαν καλύτερα, μπορούσαν να δουν ότι επρόκειτο για έναν καρχαρία τίγρη, γνωστό ως ένα από τα πιο επικίνδυνα είδη στον ωκεανό. Το σκούρο δέρμα του έλαμπε στο φως του ήλιου και τα πτερύγιά του έκοβαν το νερό με θανατηφόρα ακρίβεια. Καθώς όμως πλησίαζαν, μπορούσαν να δουν ότι ο καρχαρίας ήταν σαφώς σε κίνδυνο, με ένα μεγάλο, εμφανές εξόγκωμα στο σώμα του. Οι ναύτες δεν ήξεραν πώς να προχωρήσουν, αλλά ήξεραν ότι δεν μπορούσαν απλώς να εγκαταλείψουν το πλάσμα στην αγωνία του.
Καθώς οι ναύτες πάλευαν με τη δύσκολη κατάσταση που είχαν μπροστά τους, οι απόψεις διχάστηκαν σχετικά με τον καλύτερο τρόπο δράσης. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι έπρεπε να αφήσουν τον καρχαρία ήσυχο, ενώ άλλοι ένιωθαν υποχρεωμένοι να επέμβουν και να βοηθήσουν το πλάσμα. Οι ναύτες γνώριζαν τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν οι καρχαρίες στο οικοσύστημα του ωκεανού και δεν μπορούσαν να αγνοήσουν ένα ζώο που βρισκόταν σαφώς σε κίνδυνο. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις, ο Χάρι ήταν εκείνος που ανέλαβε το προβάδισμα. Με τη συγκατάθεση των υπολοίπων, αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια ενός θαλάσσιου κτηνιάτρου.