Σήκωσε ξανά τα μάτια της, ο ιερέας γινόταν όλο και πιο ανυπόμονος, περιμένοντας την απάντησή της. Το βλέμμα της Τζούλια διέσχισε το πλήθος. Κανένας από τους φίλους ή την οικογένειά της δεν ήταν παρών, παρά το γεγονός ότι τους είχε προσκαλέσει. Οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι ήταν ηλικιωμένοι συγγενείς ή φίλοι του Χάρολντ, με τις εκφράσεις τους στραβωμένες από αηδία. Μπορούσε σχεδόν να ακούσει την άδηλη κρίση τους. Γρήγορα κοίταξε αλλού, μη θέλοντας να συναντήσει το βλέμμα τους καθώς πρόφερε τις αποφασιστικές λέξεις. Μετά από έναν βαθύ αναστεναγμό, ψιθύρισε με τρεμάμενη φωνή: “Δέχομαι”
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, η ζωή της Τζούλια ήταν δραστικά διαφορετική. Ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα που εργαζόταν ως δασκάλα δημοτικού σχολείου. Αγαπούσε τη δουλειά της και τη ζωή της, αλλά υπήρχαν στιγμές που λαχταρούσε λίγο περισσότερο ενθουσιασμό. Οι μέρες της περιστρέφονταν γύρω από τη δουλειά, και η εξάντληση συχνά υποβίβαζε τα Σαββατοκύριακά της σε τίποτα περισσότερο από το να ξεκουράζεται στον καναπέ. Βρήκε τον εαυτό της παγιδευμένο σε έναν φαινομενικά ατελείωτο βρόχο, γεμάτο ρουτίνα και ατελείωτες σαπουνόπερες.