Καθώς άρχισε να παίζει το τραγούδι, τα πόδια της Τζούλια άρχισαν να κινούνται σαν από μόνα τους, σαν να είχε μουδιάσει στον κόσμο γύρω της. Αδιαφόρησε για τα σοκαρισμένα πρόσωπα που κάθονταν στα παγκάκια. Όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν θολά. Ένιωθε αποκομμένη από το ίδιο της το σώμα, σαν να παρακολουθούσε τον εαυτό της να περπατάει στο διάδρομο από μακριά, αγνοώντας το περιβάλλον της. Ήταν σαν να περπατούσε ένα άλλο άτομο στο διάδρομο, αλλά ήταν πραγματικά εκείνη.
Η τελετή ήταν ένα ήσυχο, ζοφερό γεγονός, σε αντίθεση με τις συνηθισμένες πανηγυρικές τελετές του Πέινσγουικ. Καθώς κοίταξε τον Χάρολντ, είδε έναν άντρα που κουβαλούσε ένα βάρος μοναξιάς. Ξαφνικά τον λυπήθηκε πολύ.