Ήθελε απλώς να τον αγαπήσουν. Αλλά μαζί της δεν θα το έβρισκε αυτό. Δεν υπήρχε αγάπη στο μείγμα εδώ. Αυτό ήταν καθαρά στρατηγικό γι’ αυτήν. “Πιθανότατα το ήξερε αυτό, σωστά;” προσπάθησε να το δικαιολογήσει στον εαυτό της. Ήταν κι εκείνη μόνη και ήξερε ότι δεν θα έβρισκε την αγάπη μαζί του, αλλά τουλάχιστον έβρισκε άλλα πράγματα.
Κι έτσι, η Τζούλια έπεισε τον εαυτό της ότι αυτό ήταν για καλό και συνέχισε την τελετή. Αγνόησε τα μισητά βλέμματα και τους σιωπηλούς ψιθύρους και έδωσε τον λόγο της στον Χάρολντ, είπε ναι. Πριν το καταλάβει, βρισκόταν ήδη έξω, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Ωστόσο… όλα είχαν αλλάξει. Τώρα φορούσε ένα δαχτυλίδι και μπορούσε να αποκαλείται κυρία Γουίλιαμς. Χάρολντ και Τζούλια Γουίλιαμς…. Της ακουγόταν παράξενο.