Η Τζούλια βρέθηκε να έλκεται προς τη Λούσι και τον Μπίλι, νιώθοντας ότι η μοναξιά τους αντανακλούσε τη δική της. Ωστόσο, καθώς περνούσε κάθε μέρα, η εχθρότητα της πόλης γινόταν όλο και πιο βαρύ φορτίο. Όσο περισσότερη εχθρότητα συναντούσε, τόσο περισσότερο χρόνο άρχιζε να περνάει με τη Λούσι και τον Μπίλι. Η αμοιβαία θλίψη και η απομόνωσή τους άρχισαν να σφυρηλατούν έναν ισχυρό δεσμό μεταξύ τους. Παρά την περιφρόνηση της πόλης, η Τζούλια βρήκε παρηγοριά σε αυτή τη νεοαποκτηθείσα σύνδεση. Χρησίμευσε ως αλοιφή για το πληγωμένο της πνεύμα, κάνοντας το αρχοντικό να μοιάζει λιγότερο με χρυσοποίκιλτο κλουβί και περισσότερο με σπίτι.
Ένα πρωί, μόλις τέσσερις ημέρες μετά το γάμο, η Τζούλια ξύπνησε και έπαθε ένα μεγάλο σοκ. Είχε φτάσει ένα ανώνυμο γράμμα που την κατηγορούσε για απληστία και απάτη. Οι ισχυρισμοί ήταν σκληροί, επιτίθονταν ευθέως στον χαρακτήρα της και υπονοούσαν κακόβουλες προθέσεις. Λέξεις όπως “χρυσοθήρας”, “απατεώνας” και “για τα λεφτά” αντηχούσαν στο μυαλό της.