Ο θηλυκός γορίλας πλησίασε πιο κοντά στη βάση του δέντρου, με το τεράστιο χέρι της να ακουμπάει το χέρι του Πολ. Το άγγιγμά της, αν και απαλό, μετέφερε ένα σαφές μήνυμα: μην μας εγκαταλείπεις. Το στήθος του Πολ έσφιξε. Το βάρος της εμπιστοσύνης της ήταν συντριπτικό, και ένιωθε να βρίσκεται σε συναισθηματική αναμέτρηση.
“Δεν μπορώ να σκαρφαλώσω εκεί πάνω μόνος μου”, ψιθύρισε ο Πολ, με τη φωνή του να σπάει καθώς γονάτιζε μπροστά στον γορίλα. “Αλλά ορκίζομαι ότι δεν θα σε αφήσω. Θα επιστρέψω με βοήθεια” Τα λόγια του φαίνονταν κούφια μπροστά στην απελπισία της, την οδυνηρή αναπνοή της που γέμιζε το σιωπηλό τροπικό δάσος.