Η Ματίλντα παρακολουθούσε από πίσω, μια αίσθηση ηρεμίας την κατέκλυζε καθώς ο Βίνσεντ στεκόταν μόνος, εκτεθειμένος, μπροστά σε όλους. Είχε φανταστεί πολλές φορές ότι θα τον αντιμετώπιζε, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο τέλειο από το να τον δει εκτεθειμένο χωρίς να χρειαστεί να πει άλλη λέξη.
Καθώς το ξέφρενο βλέμμα του Βίνσεντ έτρεχε γύρω από το δωμάτιο, ψάχνοντας για οποιαδήποτε ένδειξη υποστήριξης, τα χείλη της Ματίλντα καμπύλωσαν σε ένα μικρό χαμόγελο. Συνειδητοποίησε ότι δεν χρειαζόταν να γίνει μάρτυρας της ικεσίας του ή να ακούσει τις δικαιολογίες του – η ντροπή του ήταν αρκετή.