Ο Χάρι δεν έβρισκε αυτά τα αστεία αστεία αστεία, ειδικά από τη στιγμή που οι φήμες ήταν σε όλες τις ειδήσεις εκείνη την εποχή. Μοιράζεται το πόσο περίεργο ήταν να ακούει τον πατέρα του να κάνει πλάκα με κάτι που του προκαλούσε πολύ άγχος λόγω όλης της δημόσιας προσοχής.
Περιγράφει το βάθος του πόνου του, όχι ως πίστη στην πραγματικότητα της απουσίας της, αλλά ως αντίσταση στην πλήρη αποδοχή της. Για χρόνια, περίμενε ένα τηλεφώνημα, ένα σημάδι που θα έβαζε τέλος στον εφιάλτη και θα έφερνε πίσω τη μητέρα του, αναδεικνύοντας το βαθύ αντίκτυπο που είχε η απώλειά της σε εκείνον από πολύ μικρή ηλικία.