Το δωμάτιο ήταν τακτοποιημένο, ως συνήθως, με μερικά βιβλία διάσπαρτα στο γραφείο της Στέισι και ρούχα διπλωμένα στην καρέκλα της. Η Μπρέντα κοίταξε γύρω της, το κλάμα εξακολουθούσε να ακούγεται αλλά χωρίς σαφή πηγή. Κατσουφιάστηκε και μπήκε πιο μέσα. Ακουγόταν κοντά τώρα, σχεδόν σαν να ερχόταν από το κάθισμα του παραθύρου.
Η Μπρέντα κινήθηκε προς το κάθισμα στο παράθυρο, με το στήθος της να σφίγγεται καθώς ο ήχος δυνάμωνε με κάθε βήμα. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς άρχισε να απομακρύνει τα μαξιλάρια και τα λούτρινα παιχνίδια που ήταν στοιβαγμένα τακτοποιημένα στο κάθισμα. Και τότε πάγωσε. Κάτω από τη στοίβα ήταν ένα μωρό – ένα πραγματικό, ζωντανό μωρό.